Αιμορροΐδες

Πόσο παλιά είναι η αιμορροϊδοπάθεια;

Η νόσος των αιμορροϊδων ή αιμορροϊδοπάθεια, όπως αποκαλείται επιστημονικά, είναι γνωστή από την αρχαιότητα. Η πρώτη γραπτή αναφορά καταγράφεται σε αιγυπτιακό πάπυρο, που χρονολογείται από το 1.700 π.Χ. Ο Ιπποκράτης αφιέρωσε ένα από τα συγγράμματά του («Περί αιμορροϊδων») στην περιγραφή των συμπτωμάτων, την αιτιολογία, αλλά και τη θεραπεία της πάθησης με μεθόδους, οι οποίες, σε μεγάλο βαθμό, αποτέλεσαν τον προπομπό των σύγχρονων τεχνικών, όπως η απολίνωση (περίδεση) των αιμορροϊδων με μάλλινο νήμα ή ο καυτηριασμός τους.

Στην εποχή μας, η αιμορροϊδοπάθεια συνιστά ένα από τα συχνότερα νοσήματα που απασχολούν το σύγχρονο άνθρωπο. Αν και είναι δύσκολο να υπολογισθεί η ακριβής συχνότητά της καθώς πολλοί πάσχοντες δεν αναζητούν ιατρική βοήθεια, εκτιμάται ότι σχεδόν το 50% των ανθρώπων στις δυτικές κοινωνίες θα εμφανίσει κάποια περίοδο της ζωής του συμπτώματα αιμορροϊδοπάθειας. Ωστόσο, ένα μόνο μικρό ποσοστό ατόμων θα χρειασθεί τελικά χειρουργική επέμβαση.

Τι είναι οι αιμορροϊδες;

Είναι λάθος να χρησιμοποιείται η έκφραση «έχω αιμορροϊδες», γιατί, στην πραγματικότητα όλοι οι άνθρωποι έχουν αιμορροϊδες από τη γέννησή τους. Οι αιμορροϊδες ή αιμορροϊδικοί όζοι δεν είναι τίποτε άλλο από ένα πλέγμα (δίκτυο) μικρών αγγείων στην περιοχή του πρωκτού, που εντοπίζεται κάτω από το χιτώνα που επενδύει εσωτερικά το παχύ έντερο και ο οποίος ονομάζεται βλεννογόνος. Οι αιμορροϊδες συμμετέχουν στη λειτουργία της εγκράτειας των κοπράνων και για το λόγο αυτό χαρακτηρίζονται συχνά ως «μαξιλαράκια» της περιοχής.

Στην αιμορροϊδοπάθεια, τα αγγεία που αποτελούν τις αιμορροϊδες διογκώνονται προκαλώντας συμπτώματα, όπως η αιμορραγία (όπως υποδηλώνει και η ετυμολογία της λέξης «αιμορροϊδα» από το «αἷμα» και το «ῥέω») στο χαρτί υγείας ή με τη μορφή στογόνων στη λεκάνη, ο πόνος (όταν υπάρχει θρόμβωση, δηλαδή το αίμα στο εσωτερικό των αιμορροϊδων πήξει), η ενοχλητική εκροή βλέννας, ο ερεθισμός και η φαγούρα στην περιοχή του πρωκτού.

Πού οφείλεται η αιμορροϊδοπάθεια;

Αν και η αιμορροϊδοπάθεια είναι πολύ συνηθισμένη νόσος, τα ακριβή αίτιά της παραμένουν αμφιλεγόμενα. Εντούτοις, υπάρχουν παράγοντες που θεωρείται ότι διαδραματίζουν σημαντικό ρόλο στην αιτιοπαθογένειά της, όπως η δυσκοιλιότητα (είτε όχι τακτικές κενώσεις είτε σκληρά κόπρανα), η διάρροια, οι ακανόνιστες συνήθειες των κενώσεων (π.χ. σε επαγγέλματα με κυλιόμενο ωράριο), οι κακές συνήθειες κατά τη διάρκεια των κενώσεων (πολύωρη παραμονή στην τουαλέτα, εσφαλμένη στάση του σώματος), η φτωχή σε φυτικές ίνες δίαιτα, η καθιστική ζωή και η έλλειψη σωματικής άσκησης, η αυξημένη ενδοκοιλιακή πίεση (παχυσαρκία, χρόνιος βήχας, ασκίτης, ενδοκοιλιακή μάζα), η εγκυμοσύνη, γενετικοί παράγοντες και η προχωρημένη ηλικία.

Πώς διακρίνεται η βαρύτητα της αιμορροϊδοπάθειας;  

Η αιμορροϊδοπάθεια κατατάσσεται σε 4 κατηγορίες ή βαθμούς:

• 1ος βαθμός: οι αιμορροϊδικοί όζοι είναι ορατοί στην ενδοσκόπηση.

• 2ος βαθμός: οι αιμορροϊδες προπίπτουν κατά την κένωση, αλλά ανατάσσονται (επανέρχονται στη θέση τους) αυτόματα μετά την κένωση

• 3ος βαθμός: οι αιμορροϊδες προπτίπτουν μετά την κένωση και ανατάσσονται μόνο με χειρισμούς του ασθενούς

• 4ος βαθμός: οι αιμορροϊδες εξέχουν μόνιμα από τον πρωκτό

Η κατηγοριοποίηση αυτή ενέχει μεγάλη αξία για την επιλογή της κατάλληλης θεραπείας.

Πώς γίνεται η διάγνωση;

Η αιμορροϊδοπάθεια είναι μια καλοήθης νόσος, η οποία δεν προκαλεί ούτε εξελίσσεται ποτέ σε καρκίνο. Ωστόσο, οι δυο παθήσεις μπορεί κάλλιστα να συνυπάρχουν. Πολλά από τα συμπτώματα της αιμορροϊδοπάθειας είναι κοινά με εκείνα άλλων σοβαρών παθήσεων, όπως ο καρκίνος του πρωκτού και του παχέος εντέρου, η ελκώδης κολίτιδα, τα κονδυλώματα κ.ά. Κατά συνέπεια, ο ιατρός είναι ο μόνος αρμόδιος να θέσει την ορθή διάγνωση με βάση το ιστορικό, την κλινική εξέταση και τη συνδρομή εξετάσεων, αν το κρίνει απαραίτητο. Ο ενδοσκοπικός έλεγχος (πρωκτοσκόπηση, ορθοσιγμοειδοσκόπηση, κολοσκόπηση) είναι απόλυτα αναγκαίος, για να αποκλειστεί το ενδεχόμενο σοβαρής νόσου που υποδύεται ή συνυπάρχει με την αιμορροϊδοπάθεια. Η κλινική εμπειρία έχει αποδείξει ότι η άκριτη υιοθέτηση «θαυματουργών» θεραπειών που συστήνονται από «συγγενείς και φίλους» ή προβάλλονται στο διαδίκτυο μπορεί να έχει καταστροφικές επιπτώσεις (καθυστερημένη διάγνωση και θεραπεία), αν οι «ενοχλητικές αιμορροϊδες» υποκρύπτουν στην πραγματικότητα σοβαρό νόσημα.

Πότε πρέπει να χειρουργηθώ;

Λαμβάνοντας υπ΄ όψιν τον καλοήθη χαρακτήρα της νόσου, η αιμορροϊδοπάθεια θα πρέπει να αντιμετωπίζεται χειρουργικά μόνο όταν υπάρχουν συμπτώματα. Στα αρχικά στάδια της πάθησης η συντηρητική αντιμετώπιση (δίαιτα πλούσια σε φυτικές ίνες, ενυδάτωση, σωματική δραστηριότητα, σταθερό πρόγραμμα κενώσεων κ.ά.) θα πρέπει να είναι ο κανόνας. Εάν τα συμπτώματα επιμείνουν παρά τη συντηρητική αγωγή ή η αιμορροϊδοπάθεια είναι 3^ου ή 4^ου βαθμού, τίθεται πλέον θέμα χειρουργείου. Η επιλογή της χειρουργικής μεθόδου οφείλει να είναι εξατομικευμένη με γνώμονα την κλινική κατάσταση του ασθενούς και απαρέγκλιτη αρχή την επίτευξη του καλύτερου δυνατού αποτελέσματος για τον ασθενή. Η χειρουργική φαρέτρα διαθέτει ένα μεγάλο πλήθος τεχνικών για τη θεραπεία της αιμορροϊδοπάθειας. Καθεμία από αυτές συγκεντρώνει πλεονεκτήματα και μειονεκτήματα. Η αξιολόγηση του κάθε αρρώστου ξεχωριστά και η ειλικρινής συζήτηση μαζί του είναι θεμελιώδους σημασίας για την πρόκριση της κατάλληλης μεθόδου.

ΑΙΜΟΡΡΟΪΔΟΠΗΞΙΑ ΜΕ LASER (LHP): ΜΙΑ ΠΡΩΤΟΠΟΡΙΑΚΗ, ΑΣΦΑΛΗΣ ΚΑΙ ΑΝΩΔΥΝΗ ΜΕΘΟΔΟΣ ΓΙΑ ΤΗ ΘΕΡΑΠΕΙΑ ΤΗΣ ΑΙΜΟΡΡΟΪΔΟΠΑΘΕΙΑΣ

Τι είναι το laser και πώς χρησιμοποιείται στην αιμορροϊδοπάθεια;

Η αιμορροϊδοπλαστική με laser (Laser Haemorrhoidoplasty ή συντομογραφικά LHP) είναι μια πρωτοποριακή, ελάχιστα επεμβατική, αναίμακτη, ανώδυνη, ασφαλής και εξαιρετικά αποτελεσματική μέθοδος θεραπείας της αιμορροϊδοπάθειας. Η τεχνική παρουσιάσθηκε για πρώτη φορά το 2009 και εφαρμόζεται σήμερα διεθνώς χάρις στα σημαντικά πλεονεκτήματα της. Η LPH βασίζεται στην τεχνολογία των lasers. Το laser (αγγλικό ακρωνύμιο της φράσης Light Amplification by Stimulated Emission of Radiation, του οποίου η ελληνική απόδοση είναι «ενίσχυση φωτός με εξαναγκασμένη εκπομπή ακτινοβολίας») είναι μια υψηλής ενέργειας δέσμη φωτός που απορροφάται πλήρως από το νερό. Επειδή οι ανθρώπινοι ιστοί περιέχουν 75%-90% νερό, το laser προκαλεί εξάτµιση του νερού στο σηµείο εστίασης με συνέπεια να δημιουργεί τομή. Επιπλέον, το υψηλής ενέργειας φως και αποφράσσει όλα τα αιµοφόρα αγγεία µε διάµετρο µικρότερη του ενός χιλιοστού. Έτσι περιορίζει στο ελάχιστο τόσο την διεγχειρητική όσο και την µετεγχειρητική αιµορραγία (αναίμακτη τεχνική). Στην περίπτωση των αιμορροϊδων, η υψηλή ενέργεια του laser εξαερώνει τα κύτταρα εξατµίζοντας έτσι τον παθολογικό ιστό. Επιπρόσθετα, επειδή προκαλεί ελάχιστη και θερµική καταστροφή, αφήνει τους παρακείµενους ιστούς σχεδόν άθικτους.

Η μέθοδος LPH χρησιμοποιεί μια λεπτή και εύκαμπτη οπτική ίνα, η οποία εισάγεται κάτω από τον βλεννογόνο στη βάση του αιμορροϊδικού όζου. Καθώς η ίνα αποσύρεται προοδευτικά, η ενέργεια του laser κατανέμεται ομοιόμορφα σε ακτίνα 360⁰ συρρικνώνοντας τον διογκωμένο αιμορροϊδικό όζο. Ο βλεννογόνος του εντέρου προσκολλάται στον υποκείμενο ιστό (εξ ου και η ονομασία «αιμορροϊδοπηξία») και με τον τρόπο αυτό διατηρείται πλήρως η λειτουργία των αιμορροϊδικών μαξιλαριών. Επιπλέον, επειδή η εκπεμπόμενη ενέργεια είναι πλήρως ελεγχόμενη, οι σφιγκτήρες και γενικότερα η ανατομία του πρωκτικού σωλήνα δεν επηρεάζονται. Έτσι αποσοβείται ο κίνδυνος εμφάνισης σοβαρών επιπλοκών, όπως η στένωση του πρωκτού ή η ακράτεια. Λόγω του τρόπου δράσης του laser, η υποχώρηση των συμπτωμάτων επέρχεται σταδιακά με το βέλτιστο αποτέλεσμα να επιτυγχάνεται σε 2 έως 4 εβδομάδες μετά την επέμβαση.

 

Ποια είναι τα πλεονεκτήματα του laser;

Τα πλεονεκτήματα της LPH είναι πολλαπλά:

• Είναι μια απλή και σύντομη χειρουργική επέμβαση, που διαρκεί κατά μέσο όρο 20 λεπτά. Πραγματοποιείται υπό γενική, ραχιαία αναισθησία ή καταστολή (μέθη) ανάλογα με τον/την ασθενή
• Απαιτεί νοσηλεία μερικών ωρών
• Η επάνοδος του ασθενούς στην καθημερινότητά του είναι άμεση χωρίς κανένα περιορισμό στη σωματική δραστηριότητα, τη διατροφή ή το λουτρό
• Είναι αναίμακτη
• Είναι ανώδυνη, αφού σπάνια απαιτείται η λήψη αναλγητικών μετεγχειρητικά (συνήθως παρακεταμόλης)
• Ο κίνδυνος μετεγχειρητικών επιπλοκών (π.χ. αιμορραγία, αιμάτωμα, μόλυνση) είναι ελάχιστος δεδομένου ότι δεν περιλαμβάνει τομές, αφαίρεση ιστών ή ράμματα
• Αποκαθιστά την ανατομία της περιοχής, ενώ ταυτόχρονα διατηρεί την ακεραιότητα των σφιγκτήρων αποτρέποντας έτσι τον κίνδυνο στένωσης ή ακράτειας
• Αν χρειαστεί, μπορεί να επαναληφθεί χωρίς πρόβλημα και είναι ιδανική για τις υποτροπές της αιμορροϊδοπάθειας μετά από τη χρήση άλλων τεχνικών
• Μπορεί να συνδυασθεί με άλλες μεθόδους σε περιπτώσεις προχωρημένης νόσου π.χ. σε μεγάλου βαθμού πρόπτωση γίνεται ανάρτηση του βλεννογόνου του εντέρου με χρήση ραμμάτων
• Τα αποτελέσματά της είναι εξαιρετικά. Με βάση τη βιβλιογραφία το ποσοστό επιτυχίας της LHP κυμαίνεται μεταξύ 92 και 98%

Συνοψίζοντας, η αιμορροϊδοπάθεια είναι μια νόσος που ταλαιπωρεί εκατομμύρια ανθρώπους. Η διάγνωση και θεραπεία της αιμορροϊδοπάθειας θα πρέπει να γίνεται πάντοτε από τον ειδικό ιατρό. Για πολλές δεκαετίες η προσφυγή στον ιατρό, λόγω της ανατομικής εντόπισης του προβλήματος αποτελούσε taboo για ένα μεγάλο ποσοστό των ασθενών. Από την άλλη πλευρά, η κλασσική μέθοδος της αιμορροϊδεκτομής συνδέθηκε στη συνείδηση του κοινού με τον έντονο μετεγχειρητικό πόνο, ενώ αρκετές από τις πιο σύγχρονες τεχνικές συνδέθηκαν με σημαντικό ποσοστό υποτροπών. Η αιμορρροϊδοπηξία με laser (LHP) έχει εδραιωθεί διεθνώς ως μια μέθοδος τεχνολογικά εξελιγμένη, απλή, ελάχιστα επεμβατική, αναίμακτη, ανώδυνη, ασφαλής, που εγγυάται ταχεία ανάρρωση καθώς και εξαιρετικά και μόνιμα αποτελέσματα καταρρίπτοντας τον μύθο ότι η χειρουργική θεραπεία είναι μια επώδυνη διαδικασία που ακολουθείται μάλιστα από συχνή επανεμφάνιση του προβλήματος.