Απαντήσεις στις πιο συχνές ερωτήσεις

Η χειρουργική αντιμετώπιση της κύστης κόκκυγος με laser είναι τελείως ανώδυνη. Σε σπάνιες περιπτώσεις απαιτείται η λήψη παρακεταμόλης για 1 έως 2 ημέρες.

Η νοσηλεία διαρκεί λίγες μόνο ώρες (συνήθως 3 έως 4)

Άμεσα. Καμία σωματική δραστηριότητα δεν περιορίζεται μετά την επέμβαση.

Αρκεί η τοποθέτηση μιας γάζας για 1 έως 3 ημέρες.

Από το ίδιο βράδυ της επέμβασης.

Από την επομένη ημέρα του χειρουργείου.

Ναι από την επομένη του χειρουργείου.

Όπως σε όλες τις μεθόδους για τη χειρουργική αντιμετώπιση της κύστης κόκκυγος, υπάρχει πιθανότητα υποτροπής. Ωστόσο, με τη χρήση του laser το ενδεχόμενο αυτό είναι πολύ μικρό.

Υπάρχουν πολλές αιτίες, αλλά η συχνότερη είναι η δυσκοιλιότητα.

Ναι! Υπάρχει πάντοτε η πιθανότητα τα συμπτώματα να υποκρύπτουν σοβαρά νοσήματα, όπως καρκίνο. Μόνο ο γιατρός θα θέσει την ορθή διάγνωση.

Όταν υπάρχουν συμπτώματα, όπως σημαντική αιμορραγία, πόνος ή έκκριση βλέννας.

Σε πολλές περιπτώσεις ναι. Αυτό θα το κρίνει ο γιατρός με βάση το ιστορικό και την κλινική εξέταση.

Όχι. Ο πόνος είναι ελάχιστος. Σε σπάνιες περιπτώσεις απαιτείται η λήψη παρακεταμόλης για 1 έως 3 ημέρες.

Η παραμονή στο νοσοκομείο διαρκεί λίγες μόνο ώρες.

Η πιθανότητα αυτή είναι πολύ μικρή εφ’ όσον η επέμβαση με laser γίνει από Χειρουργό με εμπειρία στη μέθοδο.

Η χολή είναι ένα υγρό που παράγεται στο ήπαρ και χρησιμεύει στην πέψη των τροφών.

Η χοληδόχος κύστη είναι ένα όργανο σαν μικρός σάκος, που βρίσκεται κάτω από το συκώτι.

Αποθηκεύει χολή, την οποία διοχετεύει στο έντερο, όταν τρώμε.

Η κληρονομικότητα (διπλάσια πιθανότητα σε συγγενείς πρώτου βαθμού με χολολιθίαση), το φύλο (τριπλάσια συχνότητα σε γυναίκες), η ηλικία (συχνότερη σε μεγαλύτερες ηλικίες), η παχυσαρκία, η απότομη απώλεια βάρους, η νόσος του Crohn, ορισμένες παθήσεις του αίματος (π.χ. μεσογειακή αναιμία) είναι ορισμένες από τις καταστάσεις που συνδέονται με αυξημένο κίνδυνο σχηματισμού λίθων στη χοληδόχο κύστη.

Στο 70% των περιπτώσεων δεν υπάρχουν συμπτώματα. Στο υπόλοιπο 30% τα χαρακτηριστικά συμπτώματα είναι οι ερυγές (ρέψιμο), η δυσπεψία και το βάρος στο στομάχι ιδιαίτερα μετά την κατανάλωση λιπαρών τροφών.

Το υπερηχογράφημα μετά από νηστεία 6 έως 8 ωρών.

Οι επιπλοκές που προκαλούν η λάσπη και οι μικρές πέτρες είναι πολύ πιο επικίνδυνες από μια μεγάλη πέτρα.

Η χολολιθίαση είναι ύπουλη νόσος. Ορισμένες από τις επιπλοκές της, όπως η οξεία χολοκυστίτιδα, η χοληδοχολιθίαση και η παγκρεατίτιδα, είναι σοβαρές και δυνητικά απειλητικές για τη ζωή του ασθενούς.

Μόνο με γενικά αναισθησία.

Αφαιρείται πάντοτε ολόκληρη η χοληδόχος κύστη.

Ελάχιστος πόνος, ταχεία ανάρρωση, άριστο αισθητικό αποτέλεσμα, πολύ μικρότερος κίνδυνος μετεγχειρητικών επιπλοκών.

Δεν χρειάζεται καμία ειδική διατροφή, εκτός εάν συνυπάρχουν άλλα νοσήματα που το επιβάλλουν (π.χ. αρτηριακή υπέρταση, σακχαρώδης διαβήτης κ.ά.)

Βουβωνοκήλη είναι η προβολή ενός σπλάγχνου (συνήθως του λεπτού εντέρου) δια μέσου ενός χάσματος των κοιλιακών μυών. Εμφανίζεται ανάμεσα στο υπογάστριο και το μηρό, δεξιά ή αριστερά από τα γεννητικά όργανα.

Παράγοντες που συμβάλλουν στη δημιουργία μιας βουβωνοκήλης είναι η γενετική προδιάθεση (οικογενειακό ιστορικό βουβωνοκήλης), το φύλο (οκτώ φορές συχνότερη στους άνδρες,), η ηλικία (συχνότερη όσο προχωρά η ηλικία), οι βαριές χειρωνακτικές εργασίες, ο χρόνιος βήχας, η χρόνια δυσκοιλιότητα και η εγκυμοσύνη.

Τα συμπτώματα της βουβωνοκήλης μπορεί να είναι:

• μια διόγκωση στη δεξιά ή αριστερή πλευρά του εφηβαίου, η οποία είναι περισσότερο εμφανής, όταν στεκόμαστε όρθιοι, όταν βήχουμε, όταν γυμναζόμαστε ή όταν σηκώνουμε ένα βάρος. Η διόγκωση συνήθως υποχωρεί, όταν ξαπλώνουμε
• ένα αίσθημα «καψίματος» ή πίεσης, δυσφορία ή ακόμα και πόνος στην περιοχή της διόγκωσης
• μια διόγκωση πάνω από τον όρχι, όταν η κήλη είναι μεγάλη

Η πιο επικίνδυνη επιπλοκή της βουβωνοκήλης είναι η περίσφιξη, ο «στραγγαλισμός» δηλαδή του σπλάγχνου που προβάλλει στην κήλη (συνήθως  έντερο). Αν δεν αντιμετωπισθεί έγκαιρα, η περίσφιξη μπορεί να οδηγήσει σε νέκρωση και γάγγραινα του εντέρου ή των οργάνων που περιέχονται στην κήλη.

Σε περίπτωση περίσφιξης υπάρχει έντονος πόνος, ναυτία, έμετος, ενώ η περιοχή της κήλης γίνεται σκληρή, επώδυνη και θερμή. Αν δεν αντιμετωπισθεί έγκαιρα, προστίθενται ο πυρετός, η ταχυκαρδία και το διάχυτο κοιλιακό άλγος.

Δυστυχώς όχι. Η πιθανότητα περίσφιξης δεν συσχετίζεται με το μέγεθος ή τη χρονιότητα της βουβωνοκήλης.

Η χρήση κηλεπίδεσμου μπορεί ενδεχομένως να ανακουφίζει από τα συμπτώματα, αλλά δεν θεραπεύει ούτε επιβραδύνει την αύξηση του μεγέθους της κήλης. Από την άλλη πλευρά, η χρόνια χρήση κηλεπίδεσμου φαίνεται  ότι αυξάνει σημαντικά τον κίνδυνο περίσφιξης.

Στις δυτικές κοινωνίες ο καρκίνος του παχέος εντέρου είναι ο τρίτος σε συχνότητα καρκίνος μετά τον καρκίνο του πνεύμονα, του μαστού και του προστάτη.

Ο δυτικός τρόπος διατροφής (δίαιτα πλούσια σε ζωικές πρωτεΐνες και λίπος και φτωχή σε φυτικές ίνες) φαίνεται ότι αυξάνει τη συχνότητα του καρκίνου ντου παχέος εντέρου. Επίσης, άτομα με οικογενειακό ιστορικό καρκίνου παχέος εντέρου π.χ. συγγενείς 1ου βαθμού, που διαγνώσθηκαν με καρκίνο παχέος εντέρου σε ηλικία μικρότερη των 50 χρονών, παρουσιάζουν υψηλότερο κίνδυνο σε σχέση με το γενικό πληθυσμό. Ορισμένα σπάνια γενετικά σύνδρομα (οικογενής πολυποδίαση, σύνδρομο Lynch κ.ά.) συνδέονται με υψηλό κίνδυνο εμφάνισης καρκίνου στο παχύ έντερο. Τέλος, φλεγμονώδεις παθήσεις, όπως η ελκώδεις κολίτιδα και η νόσος του Crohn, συσχετίζονται με αυξημένο κίνδυνο εμφάνισης καρκίνου.

Αν υπάρχει από το ιστορικό και την κλινική εξέταση ο γιατρός το κρίνει σκόπιμο, η κολονοσκόπηση μπορεί να χρειασθεί να γίνει σε οποιαδήποτε ηλικία. Σε απουσία συμπτωμάτων ή υπόνοιας καρκίνου, οι περισσότερες επιστημονικές εταιρείες παγκοσμίως συνιστούν να γίνεται μια αρχική κολονοσκόπηση αναφοράς στην ηλικία των 50 ετών (ορισμένοι μάλιστα συστήνουν τα 45 έτη). Με τον τρόπο αυτό μπορεί να διαγνωσθούν και να αφαιρεθούν πολύποδες πριν εξελιχθούν σε καρκίνο ή να ανευρεθούν καρκίνοι σε πρώιμο στάδιο, όπου η πλήρης ίαση είναι εφικτή. Σε άτομα υψηλού κινδύνου (π.χ. οικογενειακό ιστορικό καρκίνου σε νεαρή ηλικία κοντινό συγγενή) η κολονοσκόπηση πρέπει να αρχίζει σε νεαρότερη ηλικία και να επαναλαμβάνεται σε τακτικά διαστήματα.

Αν υπάρχει από το ιστορικό και την κλινική εξέταση ο γιατρός το κρίνει σκόπιμο, η κολονοσκόπηση μπορεί να χρειασθεί να γίνει σε οποιαδήποτε ηλικία. Σε απουσία συμπτωμάτων ή υπόνοιας καρκίνου, οι περισσότερες επιστημονικές εταιρείες παγκοσμίως συνιστούν να γίνεται μια αρχική κολονοσκόπηση αναφοράς στην ηλικία των 50 ετών (ορισμένοι μάλιστα συστήνουν τα 45 έτη). Με τον τρόπο αυτό μπορεί να διαγνωσθούν και να αφαιρεθούν πολύποδες πριν εξελιχθούν σε καρκίνο ή να ανευρεθούν καρκίνοι σε πρώιμο στάδιο, όπου η πλήρης ίαση είναι εφικτή. Σε άτομα υψηλού κινδύνου (π.χ. οικογενειακό ιστορικό καρκίνου σε νεαρή ηλικία κοντινό συγγενή) η κολονοσκόπηση πρέπει να αρχίζει σε νεαρότερη ηλικία και να επαναλαμβάνεται σε τακτικά διαστήματα.

Η κολονοσκόπηση είναι η καλύτερη μέθοδος για τον έλεγχο του παχέος εντέρου. Εκτός από την άμεση εικόνα που παρέχει, δίνει τη δυνατότητα για λήψη βιοψίας που θα τεκμηριώσει τη διάγνωση και για αφαίρεση ύποπτων πολυπόδων. Αντίθετα, στην αξονική τομογραφία μπορεί να διαφύγουν καρκίνοι μικρού μεγέθους. Επιπλέον, δεν μπορεί να ληφθεί βιοψία.

Τα πιο συνηθισμένα συμπτώματα του καρκίνου του παχέος εντέρου είναι:

• η αναιμία, που προκαλεί αδυναμία, αίσθημα εξάντλησης και εύκολη κόπωση
• μια πρόσφατη αλλαγή στις συνήθειες των κενώσεων (δυσκοιλιότητα που δεν υπήρχε ή επιδεινώνεται ή διάρροια που επιμένει)
• το αίμα στα κόπρανα
• το αίσθημα ατελούς αφόδευσης (η αίσθηση ότι «το έντερο δεν αδειάζει πλήρως»)
• η απώλεια βάρους
• το αίσθημα τυμπανισμού («φούσκωμα») σε συνδυασμό με κωλικοειδές άλγος

Οι καρκινικοί (νεοπλασματικοί) δείκτες είναι ειδικά μόρια που παράγονται από τους όγκους, αλλά και σε μια μεγάλη ποικιλία παθολογικών καταστάσεων. Ανιχνεύονται στο αίμα και ποικίλλουν ανάλογα με το είδος του καρκίνου. Για τον καρκίνο του παχέος εντέρου οι πιο χαρακτηριστικοί καρκινικοί δείκτες είναι το καρκινοεμβρυϊκό αντιγόνο (CEA) και το CA 19-9.

Οι καρκινικοί δείκτες δεν χρησιμεύουν στη διάγνωση, αλλά στην παρακολούθηση της πορείας του καρκίνου μετά από θεραπεία (χειρουργική επέμβαση, χημειοθεραπεία ή ακτινοθεραπεία) με σκοπό τον έλεγχο της ανταπόκρισης και την έγκαιρη διάγνωση υποτροπής ή μεταστάσεων.

Όχι. Φυσιολογικοί καρκινικοί δείκτες στο αίμα δεν αποκλείουν την πιθανότητα να υπάρχει καρκίνος στο παχύ έντερο. Αντίστροφα, αυξημένες τιμές των καρκινικών δεικτών παρουσιάζονται και σε άλλες καταστάσεις ή παθήσεις εκτός του καρκίνου π.χ. ο δείκτης CEA είναι συνήθως αυξημένος σε καπνιστές.

Οι νεοπλασματικοί δείκτες δεν χρησιμοποιούνται για τη διάγνωση ή τον αποκλεισμό του καρκίνου του παχέος εντέρου, αλλά για την παρακολούθηση της πορείας της νόσου και την αξιολόγηση της ανταπόκρισης στη θεραπεία.

Η κολοστομία, γνωστή και ως «παρά φύση έδρα», είναι ένα είδος τεχνητού πρωκτού, που δημιουργείται, όταν είναι ανάγκη να εκτραπεί η φυσιολογική πορεία των κοπράνων. Στην περίπτωση του καρκίνου του παχέος εντέρου αυτό είναι συνήθως απαραίτητο σε δυο περιπτώσεις:

1. όταν ο καρκίνος εντοπίζεται πολύ κοντά στον πρωκτό (μόνιμη κολοστομία) και
2. όταν πραγματοποιείται επείγουσα χειρουργική επέμβαση στην περίπτωση κατά την οποία το παχύ έντερο έχει αποφραχθεί πλήρως από τον καρκίνο (συνήθως προσωρινή κολοστομία)

Σε ένα μεγάλο ποσοστό ασθενών επιτυγχάνεται πλήρης ίαση με την κατάλληλη θεραπευτική αγωγή (χειρουργική επέμβαση, χημειοθεραπεία, ακτινοθεραπεία ή συνδυασμός τους). «Κλειδί» για την πλήρη απαλλαγή από τη νόσο είναι η έγκαιρη διάγνωσή της. Ακόμα όμως και σε πιο προχωρημένες περιπτώσεις η σύγχρονη ιατρική είναι σε θέση να εξασφαλίσει μακροχρόνια επιβίωση με πολύ καλή ποιότητα ζωής.